Przyzwoita samotna setka

Niedziela, 28 sierpnia 2011 · dodano: 28.08.2011 | Komentarze 1

W planach było pojechanie nad Solinę i pluskanie się w tym gorącu, ale zrezygnowałem i powiedziałem tacie że pojadę gdzieś sam żeby ponabijać jeszcze trochę km w te wakacje. Wyjeżdżam ok. 10:15 z zamiarem "poszwędania" się po górkach. Jadę w stronę Leska, jechało się dobrze bo średnia 32.5 km/h. Dojeżdżam do Leska i na rondzie jadę w prawo czyli na Sanok. Jadę przez tą trudniejszą trasę, gdzie występują stromsze górki i dużo chopek. Dobrze mi idzie, za miejscowością Postołów postanawiam nagrać podjazd pod któren będę się wspinał. Miałem wrażenie że nagrywając moją jazdę o wiele szybciej go pokonuję :D Po podjeździe zaczyna się obniżenie na którym rower porusza się z dużą prędkością ok. 40 km/h. Troszkę z góry, trochę pod i zaraz zjazd, który jest obdarzony serpentynami. Na jednej z nich jakiś debil próbuje mnie wyprzedzić. Jadę prawie środkiem pasa bo widzę że im bliżej pobocza to większe dziury, a on za wszelką cenę próbuje mnie wyprzedzić i udaję się mu to, ale z piskiem opon.. Pewnie się uważał za kierowcę rajdowego. Nie lubię takich, którzy za wszelką cenę starają się być szybsi od roweru. Dojeżdżam do Zagórza i jadę przed siebie, dalej na Sanok. Nie zamierzałem tam pojechać, ale mnie jakoś poniosło. W Sanoku duży ruch na ulicach. Robię kilka rundek wokół miasta, mały odpoczynek kilka fotek i w drogę powrotną czas ruszać. Wiatr dawał o sobie znać już na początku, ale zbytnio się nim nie przejmowałem. Teraz te chopki, na odcinku Sanok-Zagórz zdecydowanie dawały się we znaki. Pokonuje też serpentyny w Zagórzu i później szybszy zjazd ponad 55 km/h. Po nim szybko już docieram do Leska, a z Leska jeszcze szybciej do mojej babci gdzie tułów zlewam zimną wodą dla orzeźwienia. Popijam u niej wodę i ruszam do domu. Po drodzę telefon od mamy, która pyta się mnie czy poczekam na tatę jak będzie wracał z Soliny. Zgodziłem się i na krzyżówce Ustjanowa;Łobozew jadę pod stromiznę gdyż uważam że bez sensu będzie stanie w miejscu. Zatrzymuję się na szczycie i robię postój. Za jakieś 10 minut ukazuję się mój tato. Zjeżdżamy w dół i zostaje nam 7 km do domu. Przez ten czas czuję że skurcze czają się w moich łydkach. Ogłaszam tacie, że jadę jeszcze w stronę Jasienia aby mieć 100 km. Przebijam się przez miasto i później po mojej ulubionej drodze, chyba najlepsza w moich okolicach. Zawracam kiedy mam już pewność że licznik pokaże ponad 100 km. 2 km przed domem uspokajam bicie serca i docieram pod blok. Teraz marzę tylko o prysznicu i krótkiej drzemce.

Jaki wniosek wyciągnąłem z tej wycieczki? Taki że najlepsze są trasy robione spontanicznie. Ponad 100 km a ja przyjeżdżam na miejsce ze średnią 28 km/h. Fizycznie zmęczony, ale duchowo pocieszony.

Mapka:


Podjazd